Η φραξιονιστική αυτή ενέργεια του Π.Γ. της Κ.Ε. του ΚΚΕ δεν ήταν "κεραυνός εν αιθρία". Είχαν προηγηθεί αμέτρητες διαγραφές μελών και στελεχών από άλλες κομματικές οργανώσεις πόλεων και περιοχών.
Ήταν η εποχή που το πογκρόμ διαγραφών στο ΚΚΕ άνοιγε το δρόμο για το 12ο Συνέδριο. Το συνέδριο που με αυταρχισμούς και ψευτοεντυπώσεις θα δικαιολογούσε τη συμβιβαστική στρατηγική που είχε χαράξει το 11ο Συνέδριο. Το Συνέδριο που θα έριχνε το κόμμα ακόμα πιο βαθιά στον οπορτουνισμό, χαράζοντας τη γραμμή για το κοινοβουλευτικό πέρασμα στο σοσιαλισμό!
Ήταν η εποχή που κορυφωνόταν στο ΚΚΕ το ανώμαλο εσωκομματικό καθεστώς, η καταπάτηση και των τελευταίων υπολειμμάτων της εσωκομματικής δημοκρατίας και η απομόνωση κάθε υγιούς επαναστατικού στοιχείου.
Δικαιολογημένα, λοιπόν, οι τότε διαγραφές στην Κ.Ο. της Πάτρας δημιούργησαν ελπίδες σε πολλούς κομμουνιστές μέσα και έξω από το ΚΚΕ.
Θα ήταν δυνατό τότε ενωμένες όλες αυτές οι δυνάμεις να σχηματίσουν χιονοστιβάδα που θα παράσερνε στο διάβα της όλη την οπορτουνιστική σαπίλα, αυτόν τον αδίσταχτο κομματικό μηχανισμό και θα ξεσκέπαζε τον υπονομευτικό ρόλο της ομάδας Φλωράκη. Κι αν δεν την ανέτρεπε, θα μπορούσε τουλάχιστον να προχωρήσει στη δημιουργία επαναστατικού φορέα ικανού να συσπειρώσει γύρω του κάθε πραγματικό κομμουνιστή, κάθε αγωνιστή που καίει μέσα του η φλόγα του αγώνα για την ανατροπή του καπιταλισμού, για την πραγμάτωση της Σοσιαλιστικής Επανάστασης.
Με αυτές τις σκέψεις, με αυτές τις ελπίδες, δημιουργήθηκε το Εργατικό Αντιϊμπεριαλιστικό Μέτωπο (Ε.Α.Μ.).
Αφορμή στάθηκε το γεγονός το ότι η συνδικαλιστική παράταξη του ΚΚΕ, η ΕΣΑΚ, συνεργαζόταν στις εκλογές για την ανάδειξη Δ.Σ σωματείων της περιοχής με την ΠΑΣΚΕ τη συνδικαλιστική παράταξη του ΠΑΣΟΚ, συγκροτώντας αρχικά το Συνδικαλιστικό Εργατικό Αντιιμπεριαλιστικό Μέτωπο (ΣΕΑΜ).
Μια ομάδα κομματικών μελών του ΚΚΕ, λοιπόν, αποχώρησε κατηγορώντας την ηγεσία του κόμματος τους για ρεφορμισμό και συγκροτεί το Εργατικό Αντιϊμπεριαλιστικό Μέτωπο (Ε.Α.Μ) «σαν πολιτική οργάνωση της Εργατικής τάξης μέσα στις σκληρές και πολύπλοκες συνθήκες της ταξικής πάλης στην Ελλάδα, σε σύγκρουση με το καθεστώς της εξάρτησης και τους πολιτικούς εκφραστές του, αλλά και σε σύγκρουση με τον σοσιαλρεφορμισμό και ευρωκομμουνιστικό αναθεωρητισμό, με τη διαστρέβλωση των Μαρξιστικολενινιστικών αρχών στον ιδεολογικό πολιτικό και οργανωτικό τομέα.
Συγκροτήθηκε μέσα στις συνθήκες της σημερινής ελληνικής πραγματικότητας που γεννούν και αναπαράγουν την ανάγκη του επαναστατικού πολιτικού φορέα της Εργατικής Τάξης, σαν του αναντικατάστατου και άμεσης προτεραιότητας όρου, για πολιτική διέξοδο από τη σημερινή κρίση με τα επικίνδυνα φαινόμενα εκφυλισμού του καθεστώτος της Ιμπεριαλιστικής εξάρτησης και εκμετάλλευσης.
Γιατί η μοναδική ελπιδοφόρα προοπτική που υπάρχει για το λαό και τη χώρα σήμερα είναι η επαναστατικά αναγεννημένη Ελλάδα του σοσιαλισμού.
Την προοπτική αυτή μπορεί να υλοποιήσει η επαναστατική κοινωνικοπολιτική συμμαχία της εργατικής τάξης με τη φτωχολογιά του χωριού, τ’ αντιπαρασιτικά παραγωγικά στρώματα της πόλης και την νεολαία που πρώτα και κύρια ταξικά ανήκε και προέρχεται από τις κοινωνικές αυτές δυνάμεις.
Το Ε.Α.Μ. παλεύει για την ολοκληρωμένη κοινωνικοπολιτική έκφραση αυτής της συμμαχίας σ’ ένα επαναστατικό-πατριωτικό-παλλαϊκό μέτωπο με επικεφαλής την Εργατική τάξη.
Μ’ αυτό η πρωτοπόρα τάξη της κοινωνίας θα εξασφαλίσει ολόπλευρα τις δυνατότητες για την αντιϊμπεριαλιστική σοσιαλιστική επανάσταση και τον σοσιαλισμό».
Στις θέσεις του EAM για την δεύτερη Συνδιάσκεψή του που έγινε τον Φλεβάρη του 1991, αναφέρεται για το ΚΚΕ και την ηγεσία του:
Η ηγεσία του Κ.Κ.Ε προσπάθησε και κατόρθωσε να τη καθυστερήσει, ώστε να εκδηλωθεί στις πιο ευνοϊκές γι αυτήν συνθήκες. Σε συνθήκες, που αφενός να έχει προχωρήσει η ιδεολογικοπολιτική διαμόρφωση της βάσης του καθώς και η κοινωνική σύνθεση της, αφ’ ετέρου να έχει προχωρήσει το χτύπημα και η ενσωμάτωση του εργατικού κινήματος, η υποταγή” του στα γραφειοκρατικοπαρασιτικά στρώματα που γιγάντωσε η πολιτική της συνδιαχειρησης.
Το Κ.Κ.Ε ελπίζει, όχι αβάσιμα, πως αυτή η κρίση, μεσοπρόθεσμα θα ενισχύσει την αστικοκοινοβουλευτική του στρατηγική του Συνασπισμού.Ότι αυτή η κρίση θα λειτουργήσει δεσμευτικά απέναντι στις τάσεις επαναστατικοποίησης που γεννούν οι αντικειμενικές συνθήκες της ταξικής πάλης.
Οι προσανατολισμοί των στελεχικών ομάδων που διαμορφώνουν τις κατευθύνσεις του Ν.Α.Ρ, το λιγότερο δεν μπορούν να διαψεύσουν τις τέτοιες εκτιμήσεις του Κ.Κ.Ε
Για την ΕΞΩΚΟΙΝΟΒΟΥΛΕΥΤΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ αναφέρει:
Το ΝΕΟΜΑΡΞΙΣΤΙΚΟ ΡΕΥΜΑ παλεύει συνεχώς για να διαμορφώσει μέσα στα αστικά πλαίσια μια εναλλακτικότητα. Αυτή ακριβώς η κατεύθυνση και η απόρριψη του Λενινισμού κάνει όρο ύπαρξης του, τη συνεχή διάλυση και αναπαραγωγή του.
Η κατεύθυνση της “αστικής εναλλακτικότητας” που ψάχνει, δημιουργεί δυνατότητες κάθε φορά εκλογικής συσπείρωσης ενός μέρους της αγανάκτησης.
Από ποσοστιαία άποψη αυτό είναι σημαντικό, όμως στα πλαίσια που λειτουργεί, τα αστικοκοινοβουλευτικά, είναι αμελητέο και κατά την εκτίμηση των Ίδιων των συνιστωσών του.
Έτσι αυτό που παρατηρείται και σ αυτό που αναλώνονται, είναι, κάθε φορά, να διερευνούν τους ορούς επανασυσπείρωσης της προηγούμενης διαλυτικότητας.
Για το ΜΑΡΞΙΣΤΙΚΟ - ΛΕΝΙΝΙΣΤΙΚΟ ΡΕΥΜΑ:
Γνωρίζει ένα σημαντικά μεγάλο κατακερματισμό, όχι μόνο σε επίπεδο πολιτικών οργανώσεων, αλλά και ομάδων που δρουν στο κίνημα αυτόνομα, και παρουσιάζουν σαφή και συγκεκριμένα πολιτικά χαρακτηριστικά.
Παρά το κατακερματισμό του, παρουσιάζει τη πιο σοβαρή ζωντάνια και συνεκτικότητα τόσο στους εργατικούς και κοινωνικούς αγώνες όσο και στο πεδίο της ιδεολογικής και πολιτικής πάλης.
Το ρεύμα αυτό είναι που συγκεντρώνει τα πιο σκληρά ιδεολογικοπολιτικά πυρά της αντίδρασης.
Κλείνει ακόμη και το Ίδιο μέσα του, τη κρίση του κομμουνιστικού κινήματος, που εκδηλώνεται σε ιδεολογικές και πολιτικές διαφορές οι οποίες βασίζονται και σε ιστορικούς σταθμούς και προσωπικότητες του κινήματος.
Όμως κάτω από το φως των σημερινών εξελίξεων αυτή η κρισιακή αναφορά ξεπερνιέται και δημιουργούνται συνθήκες μετωπικής πολιτικής σύγκλισης αυτών των δυνάμεων.
Μια τέτοια πορεία θα είναι πολύ σοβαρή κατάκτηση για το επαναστατικό κίνημα, ιδιαίτερα στις σημερινές συνθήκες οπού η επαναστατική Μαρξιστική-Λενινιστική ιδεολογία βρίσκεται υπό διωγμό και ουσιαστική παρανομία.
ΤΟ ΕΡΓΑΤΙΚΟ ΑΝΤΙΙΜΠΕΡΙΑΛΙΣΤΙΚΟ ΜΕΤΩΠΟ
Τη πορεία του Ε.Α.Μ πρέπει να τη δούμε σαν μια διαδικασία χειραφέτησης σε επαναστατική κατεύθυνση ενός δυναμικού με το κέντρο βάρους του στην εργατική τάξη, από το Κ.Κ.Ε. και την αναθεωρητική ιδεολογία.
Από την άποψη αυτή η πορεία μας ήταν μια διαρκής συνεδριακή διαδικασία μέσα στα πλαίσια της ταξικής πάλης.
Πρέπει λοιπόν να δούμε και να εκτιμήσουμε τις βασικές κατευθύνσεις και τους κύριους σταθμούς αυτής της πορείας, από την αρχή. Από το ξεκίνημα μας.
Α. Η ΑΠΟΣΠΑΣΗ ΑΠΟ ΤΟ Κ.Κ.Ε.
Δεν έγινε διαλυτικά μέσα από διαδικασίες φραξιονιστικού διαλυτισμού, οι οποίες το πρώτο που αμφισβητούν δεν είναι ο αναθεωρητισμός, ο οπορτουνισμός - ιδεολογικός και οργανωτικός - αλλά οι επαναστατικές αρχές σ’ όλα τα επίπεδα.
Η υπεράσπιση αυτών των αρχών, ήταν και το πρώτο και καθοριστικό κεφάλαιο της όποιας δημιουργικής μας συνέχειας και παρουσίας στο κίνημα.
Η επαναστατική ιδεολογία και αρχές, μας έκαναν, όσο αυτό ήταν δυνατό, ικανούς να σταθούμε στις γραμμές του κινήματος με πρωτοπόρο πολιτικά τρόπο και δράση, αλλά και τη προσωπική στάση κάθε συντρόφου.
Β. Η ΠΡΩΤΗ ∆ΙΑΚΥΡΗΞΗ
Η διακήρυξη των ιδεολογικών και πολιτικών αρχών για τη δράση μας στο εργατικό συνδικαλιστικό κίνημα και η συγκρότηση του Σ.Ε.Α.Μ., ήταν ένα σοβαρό βήμα για τη πολιτική αλλά και συνεκτική συνδικαλιστική δράση μας στις γραμμές του εργατικού κινήματος.
Αποτέλεσε μια πράξη μετωπικής σύγκρουσης, όχι με επιμέρους τακτικές επιλογές του αναθεωρητισμού και του ρεφορμισμού, αλλά με τη κύρια κατεύθυνση του για την ενσωμάτωση του εργατικού κινήματος.
Αυτό ακριβώς καθόριζε και την ειδοποιό διαφορά από μεγάλες οργανώσεις που στο όνομα της ενότητας των επιμέρους, μεταβαλλόταν σε τσόντες και ούρα των κυρίαρχων αστικοκοινοβουλευτικών παρατάξεων. Λειτουργούσαν σαν εφεδρικές δυνάμεις τους.
Γ. Η ΣΥΓΚΡΟΤΗΣΗ ΤΟΥ Ε.Α.Μ. ΚΑΙ Η ΠΡΩΤΗ ΣΥΝ∆ΙΑΣΚΕΨΗ
Σημάδεψε μια λίγο ως πολύ ολοκληρωμένη ιδεολογική και πολιτική χειραφέτηση από το ΚΚΕ και τα κυρίαρχα ρεύματα της Αριστεράς.
Μας έδωσε τη δυνατότητα να διατυπώσουμε και να παλέψουμε προχωρημένες θέσεις στα κύρια ζητήματα που συγκροτούσαν την Ελληνική κοινωνικοπολιτική πραγματικότητα και όπως αυτή επηρεαζόταν από τη διεθνή κατάσταση.
Σκιαγράφησε τη Μαρξιστική - Λενινιστική φυσιογνωμία μας σαν οργάνωση με πιο ολοκληρωμένο τρόπο.
Πιστοί λοιπόν στις αρχές αυτές και βλέποντας την κατάντια της κλίκας Βασιλάκη-Μπίρμπα-Διονύση Τεμπονέρα, να έχουν καταντήσει ουρά του ρεφορμιστικού ΣυΡιζΑ, συγκροτούμε το Μέτωπο Επαναστατικής Αριστεράς (Μ.Ε.Α.)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου